Sławomir Jastrzębowski: Kali i referendum w sprawie Hanny Gronkiewicz-Waltz

Żeby zrozumieć cały spryt Platformy, trzeba się cofnąć do początku roku 2010 do Łodzi. W tym to mieście niezadowoleni z rządów prezydenta Jerzego Kropiwnickiego (komitet wyborczy PiS) mieszkańcy postanowili 17 stycznia zorganizować referendum, które miało pozbawić go stanowiska. Pamiętam, jak dziś wypowiedzi znanych polityków PO, które zachęcały łodzian do udziału w referendum. W nakręconej w tym celu reklamówce wystąpili między innymi posłowie Iwona Śledzińska-Katarasińska, Krzysztof Kwiatkowski czy Cezary Grabarczyk.

Wszyscy zgodnym głosem twierdzili, że na referendum pójść trzeba, bo miasto potrzebuje zmian etc. Nie przeszkadzało im, że do końca rządów Kropiwnickiego pozostał rok, i że będzie go można zamienić co najwyżej na komisarza. Nikt z polityków PO nie podnosił wówczas kwestii rzekomego bezsensu czy wręcz rzekomej politycznej hucpy, którą mogłoby być to referendum. Nie, wówczas referendum było doskonałym instrumentem sprawnie działającej demokracji, w którym lud pokazuje, komu nie ufa i komu chce odebrać władzę. Kropiwnickiego lud Łodzi odwołał.

Nastawienie PO i polityków tej partii do samego referendum i jego idei zmieniło się po trzech latach diametralnie. Teraz referendum jest - według PO - niepotrzebne, bezsensowne, polityczne (!), stało się też stratą czasu i pieniędzy. A pomyśleć, że jeszcze trzy lata temu było dla PO takie ładne. Skąd ta metamorfoza w głowach członków PO? Z głębokiego zrozumienia i wcielania w czyn filozofii Kalego. Ot, i cała zagadka praktycznej hipokryzji stosowanej.