TV
Pogoda
Wideo
Komuniści przed sądem
Obaj od młodości byli wierzącymi (?) komunistami. Roman Romkowski, właściwie Menasze Natan Grinszpan-Kikiel i Anatol Fejgin bolszewickie szlify zdobywali w nielegalnych młodzieżowych organizacjach komunistycznych. Obaj za działalność antypaństwową siedzieli w polskich więzieniach. Po wrześniu 1939 r. obaj uciekli do sowietów – dla Polski był to okupant, dla nich sojusznik, partner.
To Romkowski, a nie szef bezpieki Stanisław Radkiewicz, był zaufanym człowiekiem Moskwy. Jako faktyczny szef MBP nadzorował kluczowe departamenty: śledczy, szkolenia i inwigilacji. Często osobiście przesłuchiwał więźniów. Na odprawie krajowej funkcjonariuszy UB w marcu 1950 r. mówił: „Tortury i bezmyślne środki stosuje się, by złamać aresztowanego […] bicie w śledztwie jest na porządku dziennym”. W 1947 r. nadzorował śledztwo w przeciwko Witoldowi Pileckiemu i jego współpracownikom (na protokołach przesłuchań znajdują się odręczne notatki Romkowskiego).
10 października 1954 r., po ucieczce do USA innego funkcjonariusza bezpieki Józefa Światły, Romkowski złożył oświadczenie: "Od 1952 roku w różnych wynurzeniach Światły, zarówno przede mną jak i Fejginem występował coraz silniej nacjonalistyczno-żydowski sposób reagowania na niektóre posunięcia personalne w naszym państwie i w innych krajach demokracji ludowej".
I tu mamy drugiego bolszewickiego dżentelmena. Fejgin był zresztą odpowiedzialny za ucieczkę Światły – gdy razem odbywali specjalną misję w Berlinie Wschodnim, nie upilnował swojego zastępcy. Część kompromitujących władzę informacji Światło ujawnił na antenie Radia Wolna Europa.
Anatol Fejgin antypolskim mordercą był w wojskowej bezpiece (Główny Zarząd Informacji WP), i cywilnej (dyrektor X Departamentu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego). Zbigniew Błażyński w książce "Mówi Józef Światło" pisał, że "Departament dziesiąty był główną bronią Stalina w Polsce", a jego zadaniem było: "wykrywanie, śledzenie i likwidowanie wszystkich zagranicznych, niesowieckich wpływów w PZPR i gromadzenie materiałów obciążających członków partii z wyjątkiem pierwszego sekretarza Bolesława Bieruta, którego kartoteka znajdowała się w Moskwie. W praktyce zadania Departamentu były bardziej rozległe. Zbierały się tutaj nici wszystkich obciążeń, którymi wzajemnie rozporządzają przeciw sobie dygnitarze reżymu".
Obaj spoczęli na Powązkach Wojskowych w Warszawie.
