Wielka powódź na Bałkanach, wielka cisza na Zachodzie…

Serbia schnie po wielkiej powodzi. Chociaż doszło do niej na oczach Zachodu, to Zachów pozostawił te oczy zamkniętymi. Zauważył to popularny na świecie Serb Novak Djoković – jak to jest możliwe, że zachodnie media tak skąpo relacjonowały największą powódź na kontynencie od czasów prowadzenia pomiarów? Jak to jest możliwe, że popularna przeglądarka internetowa Google potrafi uhonorować w swoich grafikach na przykład rocznicę najzimniejszego dnia w historii Kanady a nie podkreśliła wagi takiego wręcz apokaliptycznego zjawiska? Kto o tym decyduje – „klikalność”? Dobytek milionów ludzi został unicestwiony lub naruszony – tymczasem zachodnie media potrafiły się w tym czasie pochylić nad mniejszymi tragedia tylko rozgrywającymi się gdzie indziej.

Wielka woda w Serbii była przerażająca ze względu na swój niszczycielski charakter, ale również była ciekawa – ciekawa ze względu na swój charakter społeczny.  Otóż doszło do olbrzymiej konsolidacji społeczeństwa. Np. gdy na jednym odcinku walki z żywiołem ogłoszono nabór wolontariuszy i założono, że stawi się najwyżej 500 osób  – po kilu godzinach było ich około 12500. Korporacje taksówkowe chętnych do pomocy woziły za darmo, kibice wrogich sobie drużyn pracowali ramię w ramię – każdy pomagał jak mógł. Co ważne, pomagali też sąsiedzi „zza miedzy”, czyli z dawnych jugosłowiańskich republik. To budujące.

Szkoda, że tak mało o tym mówiono.

Paweł Lickiewicz