Tomasz Walczak: Sorry, taki mamy w Polsce klimat w pracy

Jak informuje RMF FM, Bieńkowska, mimo że komisarzem unijnym jest ledwie od kilku tygodni, już skonfliktowała się ze swoimi podwładnymi. Chciała zrobić porządki à la polonaise, ale nie wiedziała, że na Zachód od Polski szef nie jest panem i władcą i nie może sobie poczynać wedle własnego widzimisię. Liczy się dialog i kompromis z pracownikami, a nie rządy twardej ręki. Zapomniała też, że związki zawodowe wszelkich branż mają tam nadal siłę przebicia i nie są uznawane, jak w Polsce, za szkodników i wrogów postępu.

Przez ostatnie 25 lat nasze elity przywykły, że pracownicy jak ryby głosu nie mają, a żądania związków zawodowych, by poprawić ich nieprostą najczęściej sytuację, jako nieuzasadnione roszczenia. Ten klimat wpłynął na praktykę wielu działających w Polsce firm, które niewiele sobie robią z prawa pracy i wolą go omijać szerokim łukiem, zatrudniając na umowy śmieciowe. Brakuje woli państwa, by wymusić na przedsiębiorcach prywatnych respektowanie prawa do zrzeszania się. Pamiętam, że niedawno jedna z amerykańskich firm działająca w naszym kraju wściekła się, ponieważ pracownicy chcieli założyć w niej związek zawodowy. Zanim jeszcze związek się ukonstytuował, krnąbrnych zwolniono. A przecież nie był to odosobniony przypadek. Sorry, taki mamy w Polsce klimat w pracy. Klimat, za który odpowiadają polityczne elity, najwidoczniej nadal wierzące, że im mniej praw mają pracownicy, tym lepiej będzie się rozwijać nasza gospodarka. To, że pracownik może mieć coś do powiedzenia, stawiać żądania i jeszcze publicznie wyrażać swoje niezadowolenie, wielu chyba nie mieści się w głowach.

Chętnie więc wymienię nasz eksportowy entuzjazm na import standardów na rynku pracy z tego zepsutego i leniwego Zachodu, który potrzebuje podobno naszego motywacyjnego kopniaka. Chciałbym wierzyć, że bolesna lekcja, którą odebrała Elżbieta Bieńkowska, czegoś ją i jej kolegów nauczy.