Prezydenci Polski: Stanisław Ostrowski, 1972-1979

Urodził się 29 października 1892 r. we Lwowie. Jego ojciec, Michał, walczył w powstaniu styczniowym. Studiował medycynę we Uniwersytetach Lwowskim i Wiedeńskim. 1919 roku został lekarzem.

Był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Były to tajne organizacje wojskowe, mające stanowić zalążek niepodległych, polskich sił zbrojnych. W czasie I wojny światowej służył w I Brygadzie Legionów. W 1918 r. walczył w obronie Lwowa przed armią ukraińską. Brał również udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za zasługi na polach bitew został odznaczony między innymi Orderem Virtuti Militari V klasy i Krzyżem Walecznych.

W okresie międzywojennym był docentem na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, następnie wiceprezydentem i prezydentem rodzinnego miasta. Politycznie związany był z Polską Partią Socjalistyczną. Od 1930 r. poseł sanacyjnego, Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jako parlamentarzysta zajmował się głównie problematyką ochrony zdrowia. W 1946 przyjechał do Wielkiej Brytanii. Aż do przejścia na emeryturę w 1962 r. pracował jako lekarz.

Współpracownik tzw. Rady Trzech, istniejącego w latach 1954-1972 kolegialnego organu powołanego do wykonywania prerogatyw prezydenta RP. Dążyła ona do odsunięcia od władzy Augusta Zaleskiego, który nie chciał ustąpić po zakończeniu siedmioletniej kadencji. Formalnie Zaleski był prezydentem aż przez 25 lat, do śmierci w 1972 roku.

Od 9 kwietnia 1972 r. prezydent RP na Uchodźstwie, następca Augusta Zaleskiego. Ustąpił po zakończeniu siedmioletniej kadencji 29 marca 1979 roku.

Zmarł 22 listopada 1982 w Londynie. Pochowany 4 grudnia w Newark na cmentarzu lotników polskich, obok grobów poprzednich prezydentów: Władysława Raczkiewicza i Augusta Zaleskiego, oraz premiera gen. Władysława Sikorskiego.