TV
Pogoda
Wideo
Współzałożyciel i pierwszy prezes Prawa i Sprawiedliwości. Absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim. Doktor habilitowany nauk prawnych, wybitny specjalista w zakresie prawa pracy. Wykładał na Uniwersytecie Gdańskim i Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
Lech Kaczyński urodził się w Warszawie, na Żoliborzu, 18 czerwca 1949 roku. Ojciec Rajmund Kaczyński, z zawodu inżynier, był żołnierzem AK i uczestnikiem Powstania Warszawskiego (został odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari). Matka, Jadwiga, jest z wykształcenia polonistką.
Życie polityczne
W czasach PRL członek opozycji demokratycznej. W 1976 roku, odpowiadając na apel KOR-u, podjął akcję zbierania pieniędzy dla represjonowanych robotników, które za pośrednictwem mamy Jadwigi przekazywał Janowi Józefowi Lipskiemu.
W 1977 roku podjął współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników. Rok później związał się z Wolnymi Związkami Zawodowymi. Prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z zakresu prawa pracy i historii. Pisywał w niezależnym „Robotniku Wybrzeża” oraz kolportował wśród robotników pisma „Robotnik” i „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”.
W Sierpniu’80 został doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Był autorem części zapisów porozumień sierpniowych. 17 września 1980 roku poparł koncepcję Jana Olszewskiego, Jarosława Kaczyńskiego i Karola Modzelewskiego, by wszystkie nowo powstałe związki zjednoczyły się w jeden ogólnopolski związek „Solidarność”. W 1981 roku był delegatem na I Zjazd Krajowy „Solidarności”.
W czasie stanu wojennego był internowany w Strzebielinku od grudnia 1981 do października 1982. Po uwolnieniu powrócił do działalności związkowej i był członkiem podziemnych władz „Solidarności”. Od lutego do kwietnia 1989 brał udział w obradach tzw. podstolików powstałych w związku z obradami Okrągłego Stołu.
Od grudnia 1988 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od lutego do kwietnia 1989 roku uczestniczył w obradach okrągłego stołu. Od kwietnia do lipca 1989 roku członek tzw. „Komisji Porozumiewawczej” między rządem a „Solidarnością”. Od kwietnia 1989 został członkiem Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność". W maju 1990 roku został I wiceprzewodniczącym NSZZ „Solidarność” (praktycznie kierował związkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jego wyborze na urząd prezydenta RP). W lutym 1991 roku kandydował na stanowisko przewodniczącego „Solidarności”. W wyborach zajął drugie miejsce, przegrywając z Marianem Krzaklewskim.
Od początku działalności politycznej w wolnej Polsce postulował lustrację i dekomunizację w życiu publicznym. Jako prezes NIK (1992-1995) w ogromnym stopniu wzmocnił zaufanie społeczne do tej instytucji (z 30 do 60 procent) i przeobraził tę instytucję w skuteczny organ kontroli państwowej.
12 czerwca 2000 roku został powołany przez premiera Jerzego Buzka na stanowisko ministra sprawiedliwości. Szybko stał się jednym z najbardziej popularnych członków rządu, drugim najpopularniejszym polskim politykiem po ówczesnym prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim. Jego działania, dążące do zerwania z obowiązującą w Polsce od lat liberalną polityką karną, spowodowały wzrost zaufania społecznego. Skutecznie walczył z przestępczością, korupcją i mafią.
18 listopada 2002 roku ze znaczną przewagą wygrał wybory na Prezydenta Warszawy. Rządy w stolicy rozpoczął pod hasłami zlikwidowania układów korupcyjnych oraz przywrócenia ładu i porządku. Podjął skuteczne działania na rzecz poprawy bezpieczeństwa w mieście.
Lech Kaczyński zginął 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie rządowego Tu-154 pod Smoleńskiem, którym leciał na uroczystości rocznicowe do Katynia. Osierocił córkę Martę oraz wnuczki Ewę i Martynę. Razem z żoną Marią został pochowany w krypcie pod Wieżą Srebrnych Dzwonów w katedrze na Wawelu, obok sarkofagu Józefa Piłsudskiego.
