Generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski, 25-26 września 1939

Polityczna kariera Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego rozpoczęła się – jak w przypadku wielu wielkich Polaków – w wojsku. Po wybuchu I wojny światowej Bolesław Wieniawa-Długoszowski przyjechał do Krakowa, gdzie od 1 sierpnia 1914 brał udział w kursie oficerskim Związku Strzeleckiego, już 3 sierpnia został powołany w skład 1 Kompanii Kadrowej.

6 sierpnia 1914 wraz z 1 Kompanią Kadrową wyruszył z krakowskich Oleandrów do Królestwa Polskiego. Uczestnicząc w walkach w latach 1914–1915, otrzymał awans na porucznika, a po wojnie Krzyż Virtuti Militari kl. V. W sierpniu 1915 wszedł w skład misji specjalnej, która udała się do Warszawy. Potem został osobistym adiutantem Józefa Piłsudskiego.

Jako adiutant Piłsudskiego brał udział w przygotowaniu wyprawy wileńskiej w 1919, w kampanii kijowskiej oraz w bitwie warszawskiej. W trakcie wojny polsko-bolszewickiej dowodził także jednostkami kawalerii, m.in. pełnił obowiązki szefa sztabu 1 Dywizji Jazdy. Odznaczony Krzyżem Walecznych.

W 1923 roku po wycofaniu się Józefa Piłsudskiego z życia publicznego, również Wieniawa-Długoszowski został przeniesiony "w stan nieczynny". Jednak wkrótce podjął studia w Wyższej Szkole Wojennej. Po jej ukończeniu został dowódcą 1 Pułku Szwoleżerów następnie I oficerem sztabu w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych.

17 września 1939 (faktycznie 25 września 1939 – zarządzenie antydatowane) prezydent Ignacy Mościcki wyznaczył go "na swego następcę na wypadek opróżnienia się urzędu przed zawarciem pokoju". Wieniawa powiadomiony o nominacji opuścił Włochy i udał się pociągiem przez Szwajcarię do Paryża by objąć stanowisko. Ze względu na sprzeciw rządów Francji i Wielkiej Brytanii, oraz Władysława Sikorskiego, wobec jego nominacji, zrzekł się następstwa na urzędzie Prezydenta RP. Decyzja o wyznaczeniu następcy została odwołana 17 września 1939 (faktycznie 26 września 1939 – zarządzenie antydatowane).