Bezprawny dekret Bieruta. "Na sobotę słów kilka"

Od Pabsta do Bieruta

Przed najazdem na Polskę Hitler stwierdził: „Naszym podstawowym obowiązkiem jest zniszczenie Polski. Celem jest nie tylko zajęcie kraju, ale unicestwienie każdej żywej istoty... Bądźcie bezlitośni! Bądźcie brutalni... Postępujcie z najwyższą surowością... Ta wojna ma być wojną zagłady”.

Hitlerowi wtórował Heinrich Himmler: „Polacy zostaną starci z powierzchni ziemi…”. Z kolei Martin Borman, twórca programu robót przymusowych, stwierdził: „Słowianie mają na nas pracować. Kiedy już nie będą potrzebni, mogą umrzeć”. Dzienna racja żywności dla mieszkańców Warszawy w 1941 r. wynosiła: dla Polaka 669 kalorii, dla Żyda 184, a dla Niemca 2613 kalorii. Minister Rzeszy Ley mówił: „Skoro Polacy są rasą niższą – potrzebują mniej jedzenia”.

Niemiecki plan likwidacji Polaków jako podludzi zakładał też zniszczenie naszej stolicy. Służył temu zaprezentowany pierwszy raz 6 lutego 1940 r., a potem wielokrotnie modyfikowany Plan Pabsta (od 1939 r. naczelnego architekta Warszawy), czyli zburzenie większości zabudowy i zamiana metropolii w prowincjonalne miasto, będące węzłem komunikacyjnym, ośrodkiem tranzytowym i zbrojeniowym. Po zagładzie mieszkańców w KL Warschau miasto miała zasiedlić niemiecka elita, zarządzająca podbitymi terenami na wschodzie.

Stare Miasto Niemcy chcieli zburzyć, bądź w innej wersji pozostawić jako dowód „ciągłości niemieckiego osadnictwa”. W miejscu wysadzonego Zamku Królewskiego planowali olbrzymią Halę Ludową, a rozebraną Kolumnę Zygmunta zastąpiłby pomnik Germanii. Z zabytkowej zabudowy Niemcy zachowaliby Krakowskie Przedmieście, przemianowane na ulicę Zwycięstwa i Aleje Jerozolimskie jako ulicę Dworcową. W rocznicę agresji, 1 września 1940 r., Plac Piłsudskiego zamieniono na Plac Adolfa Hitlera.

W odwecie za Powstanie Warszawskie 9 października 1944 r. wspomniany Himmler nakazał ograbienie Warszawy ze wszystkich wartościowych rzeczy i zniszczenie jej. Przez trzy i pół miesiąca Niemcy zburzyli ok. 30 proc. przedwojennej zabudowy, w tym w grudniu 1944 r. Pałac Saski i Pałac Bruehla. W sumie, razem z wrześniem 1939 r. i dwoma powstaniami, zniszczyli 84 proc. lewobrzeżnej części miasta.

Po „wyzwoleniu” ocalałe fragmenty miasta niszczyli i grabili sowieci, wiele pięknych secesyjnych i modernistycznych kamienic zrównano z ziemią pod budowę Marszałkowskiej Dzielnicy Mieszkaniowej, a przede wszystkim Pałacu Stalina. Tereny KL Warschau zniszczono po to, aby zatuszować dokonywane tam po wojnie zbrodnie komunistyczne. A grunta warszawskie odebrano właścicielom na podstawie bezprawnego dekretu Bieruta. Reprezentacyjną Aleję Przyjaciół zagrabiła partia, bezpieka i Michnikowszczyzna.