Tomasz Walczak: PKW, czyli nauka poszła w las

Czy trzeba tłumaczyć, że fundamentem demokracji jest zaufanie obywateli do instytucji? Najwyraźniej trzeba. Nominacja dla sędziego Janusza Niemcewicza jest tego najlepszym dowodem. Odpowiedzialni za obsadę stanowisk w PKW nie dostrzegają bowiem jej niestosowności. I nie chodzi o samego sędziego Niemcewicza. Nie kwestionuję jego wiedzy prawniczej i doświadczenia, na które powołuje się prezes Trybunały Konstytucyjnego, tłumacząc swój wybór. Problem nie polega bowiem na kompetencjach sędziego, ale na tym, że symbolizuje – czy tego chce czy nie – poprzedni skład, któremu udało się w tydzień zniszczyć budowaną przez 25 lat wiarygodność PKW i wprowadzić do polskiej polityki czynnik chaosu, dając do ręki argumenty wszystkim zwolennikom tezy o dysfunkcyjnym państwie. Wylano morze atramentu, by wytłumaczyć, jak buduje to brak zaufania do państwa i jak bardzo jest to szkodliwe. PKW z sędzią Niemcewiczem składzie wiele zrobiła, by do tych szkód doprowadzić.

I choć odpowiedzialność zbiorowa nie jest może rozwiązaniem wszystkich problemów tego świata, to w tym przypadku okazała się jedynym możliwym rozwiązaniem, by PKW mogła z czystą kartą zacząć nowy rozdział swojego funkcjonowania i powstrzymać spiralę politycznego szkodnictwa, żerującego na jej kompromitacji. Z sędzią Niemcewiczem w składzie PKW w każdej chwili może znaleźć się pod ostrzałem. Zawsze może zostać podniesiony argument, że wybory znów są nieuczciwe, bo pilnuje tego człowiek, współodpowiedzialny za skandal w wyborach samorządowych z 2014 roku. Czy o to chodziło prezesowi TK?