Przyspieszone starzenie nowej lewicy - Mirosław Skowron, szef działu Opinie

Jednym z podstawowych grzechów SLD było to, że nie był lewicą. To było skupisko dość neoliberalnych gospodarczo byłych pracowników PZPR, którzy byli w stanie przegłosować najdziksze prywatyzacje i zwolnienia. Normalne dla nich było prawo zimowej eksmisji kobiety w ciąży, na bruk. Wielu z tych ludzi prowadziło własne firmy, było zamożnych i nie bardzo mieli kontakt z tzw. zwykłym człowiekiem. Stanęło mi to przed oczami, kiedy usłyszałem jedną z „nowych” twarzy lewicy. Sekretarz generalny SLD Marcin Kulasek wypalił dziennikarzowi: „Proszę spróbować się utrzymać w Warszawie za 9 tys. zł na rękę”. Być może w głowie pana Kulaska i jego kolegów z „nowej” lewicy to się nie mieści, ale za znacząco mniej niż 9 tys. zł na rękę na osobę utrzymuje się zdecydowana większość warszawiaków. O Polakach spoza stolicy nie wspominając. Dodatkowo nie mają oni zapewnionego darmowego lokum i przejazdów oraz przelotów, za które pan Kulasek nie płaci.
Zastanawiam się, ilu polityków lewicy żyje w podobnym stanie oderwania od rzeczywistości jak poseł Kulasek? Czy wiedzą, jak wygląda Polska i czym oraz za co żyją ich wyborcy? Do tej pory wydawało mi się, że niewielki związek z rzeczywistością mają tam głównie ludzie o statusie celebrytów. Myślałem, że takich jest niewielu, ale może po prostu odbija im, kiedy zostają posłami? Takim celebrytą lewicy od dawna jest np. Robert Biedroń. O tym, że nie bardzo ma on związek z rzeczywistością, wiemy od jakiegoś czasu, choć lubi o tym przypominać. W ubiegłym tygodniu wypalił on w Brukseli, że do wielu miejsc publicznych w Polsce nie wpuszczają go tylko z tego powodu, że jest homoseksualistą. Hm, z tego co wiem, jedynym miejscem, na które nie chcą go w Polsce wpuścić, jest miejsce kandydata lewicy na prezydenta. Słyszałem, że zamiast niego wolą. Jakąkolwiek, byle nie jego.
I wcale im się nie dziwię.