Mamerki – Kwatera Główna Niemieckich Wojsk Lądowych (OKH)
Kwatera została zbudowana przez Organizacje Todta w latach 1940-1944. Nadano jej kryptonim „Anna”. Od czerwca 1941 do grudnia 1944 r była siedzibą Sztabu Generalnego, centrum dowodzenia podczas ataku Niemiec na ZSRR. Stąd wychodziły najważniejsze rozkazy do wszystkich oddziałów wojsk lądowych III Rzeszy, tutaj przygotowywany był zamach na Hitlera.
Przebywało tu ok. 1500 oficerów i żołnierzy, w tym ok. 40 generałów i felmarszałków m.in. feldmarszałkowie Walter Brauchitsch i Friedrich Paulus, który osobiście opracował plan ataku na ZSRR o kryptonimie Barbarossa, gen. Heinz Guderian, twórca niemieckiej broni pancernej, którego czołgi dotarły pod Moskwę czy gen. Erwin Rommel. Tu sierpniu 1941 roku był z wizytą Mussolini z Hitlerem.
Teren kwatery obejmował blisko 250 ha na którym zbudowano ok 250 obiektów, w tym 30 schronów żelbetowych. Były tam nie tylko schrony i pomieszczenia potrzebne wojskowym ale i kuchnie, poczta, kino, szpital a nawet sauna i kasyno. Mamerki były „miastem” chronionym przez zmechanizowany batalion wartowniczy. Cały obiekt otoczony był zasiekami z drutu kolczastego. Co 300 m znajdowały się betonowe słupy z aparatami telefonicznymi i latarniami oświetlającymi teren. Bezpieczeństwa strzegły 4 wartownie, przed atakami z powietrza chroniły stanowiska dział obrony przeciwlotniczej.
Pozezdrze – kwatera Himmlera
W pozezdrzeńskim lesie ukryta była polowa kwatera szefa SS, Gestapo i policji, a od 1943 roku ministra spraw wewnętrznych III Rzeszy Heinricha Himmlera. Kompleks bunkrów ( 9 obiektów) noszący kryptonim "Hochwald” (wysoki las) ukończono wiosną 1941 roku. Duży nacisk podczas budowy położono na bezpieczeństwo. Miały je zapewnić tzw. schrony typu B. Grubość ich żelbetowych ścian i stropów wynosiła 2 mety. Teren otoczony był pasem pól minowych, ogrodzony płotem z siatki metalowej i drutu kolczastego oraz silnie strzeżony przez batalion policji. Wszystkie bunkry były doskonale zamaskowane, żaden zwiad sowiecki nigdy nie wykrył nic z powietrza. Najpotężniejszy był bunkier Himmlera, którzy miał ściany i stropy grubości dwóch metrów dodatkowo obudowane płaszczem ochronnym.
Kwatera miała doskonały system łączności (kable położone w ziemi). Polecenia i rozkazy przekazywano z kwatery telefonicznie i w formie szyfrowanych depesz. Na terenie kwatery była bocznica kolejowa, na której stał pociąg pancerny Himmlera.
We wrześniu1944r, Himmler spotykał się tu z gen. Andriej Własowem, dowódca ROA (Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej). Kwatera została wysadzona w powietrze przez wycofujące się wojska niemieckie w styczniu 1945. .Do dziś najlepiej zachował się schron Himmlera.
Pozezdrze – kwatera Himmlera
W pozezdrzeńskim lesie ukryta była polowa kwatera szefa SS, Gestapo i policji, a od 1943 roku ministra spraw wewnętrznych III Rzeszy Heinricha Himmlera. Kompleks bunkrów ( 9 obiektów) noszący kryptonim "Hochwald” (wysoki las) ukończono wiosną 1941 roku. Duży nacisk podczas budowy położono na bezpieczeństwo. Miały je zapewnić tzw. schrony typu B. Grubość ich żelbetowych ścian i stropów wynosiła 2 mety. Teren otoczony był pasem pól minowych, ogrodzony płotem z siatki metalowej i drutu kolczastego oraz silnie strzeżony przez batalion policji. Wszystkie bunkry były doskonale zamaskowane, żaden zwiad sowiecki nigdy nie wykrył nic z powietrza. Najpotężniejszy był bunkier Himmlera, którzy miał ściany i stropy grubości dwóch metrów dodatkowo obudowane płaszczem ochronnym.
Kwatera miała doskonały system łączności (kable położone w ziemi). Polecenia i rozkazy przekazywano z kwatery telefonicznie i w formie szyfrowanych depesz. Na terenie kwatery była bocznica kolejowa, na której stał pociąg pancerny Himmlera.
We wrześniu1944r, Himmler spotykał się tu z gen. Andriej Własowem, dowódca ROA (Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej). Kwatera została wysadzona w powietrze przez wycofujące się wojska niemieckie w styczniu 1945. .Do dziś najlepiej zachował się schron Himmlera.
Schron kolejowy w Stępinie na Podkarpaciu
Schron został zbudowany w latach 1940-41 przez Organizację Todt w szczerym polu. Tunel kolejowy zbudowano tak by mógł przetrzymać atak bombowy, chemiczny, a nawet wybuch bomby atomowej. Stanowił on część kompleksu zwanego „Obszarem Południe”. To stąd Hitler miał nadzorować atak na Związek Radziecki. Odwiedził to miejsce jednak tylko raz. 27 sierpnia 1941 r. podejmował tu sojusznika – przywódcę faszystowskich Włoch Benito Mussoliniego.
Żelbetowy wąż ma 382 metrów długości, 14 m szerokości i ok.9 m wysokości, a wejścia bronią potężne stalowe wrota. Przy jego budowie pracowała rzesza przymusowych robotników, głównie Żydów. Po zakończeniu budowy prawdopodobnie wszyscy zostali zabici. , schrony zaplecza technicznego zapewniającego wentylację, ogrzewanie, wodę i prąd. Schron połączony był trzema kanałami technicznymi o długości 80 metrów . Przy jego budowie pracowała rzesza przymusowych robotników, głównie Żydów. Po zakończeniu budowy prawdopodobnie wszyscy zostali zabici. W skład kompleksu wchodziło kilkadziesiąt obiektów o różnym przeznaczeniu (bunkry strażnicze, kwatery, budynki zaplecza technicznego, schrony bojowe itp.). Wszystkie fortyfikacje wykonano z żelbetonu. Gigantyczna twierdza była doskonale zamaskowana, chroniły ją zasieki, bunkry i posterunki
Torpedownia w Babich Dołach
W 1940 roku w Zatoce Gdańskiej Niemcy przystąpili do budowy poligonu torped lotniczych. Budynek z wielką halą montażową oraz magazynem sprzętu do próbnych strzelań wyposażony był w wieżę obserwacyjną, zwróconą w stronę zatoki. Obserwowano z niej bieg torped. Tych tajnych, stanowiących część tak zwanych cudownych broni Hitlera – akustycznych i magnetycznych. Dziennie trafiało tu do wody 200 śmiercionośnych cygar. Na dnie zatoki wydrążony był specjalny korytarz, którym poruszała się torpeda. Wystrzelone testowe torpedy wyławiali pracujący były wyławiane przez okręty i poddawane analizie. Równolegle przeprowadzane były próby odpalania torped bezpośrednio z samolotów. Zrzut następował nad zamkniętym akwenem, wzdłuż którego ulokowano dwa punkty obserwacyjno-pomiarowe w których znajdowały się urządzenia rejestrujące proces zrzutu torpedy z samolotu.
Wyrzutnie pocisków V3 na wyspie Wolin
W Zalesiu w pobliżu Międzyzdrojów, na wysokim stoku, naprzeciw Jeziora Wicko Małe powstał poligon doświadczalny tajnej broni Hitlera – wyrzutni V-3 tzw. działo wielokomorowe. Konstrukcję działa Niemcy opracowali w 1942 roku. W 1943 rozpoczęły się próby z wersjami doświadczalnymi m.in. właśnie w Zalesiu. Zainstalowano tu trzy działa o długiej lufie (120 m) z których wystrzeliwano pociski z ogromną prędkość. Prędkość wylotowa pocisku miała wynosić 1500 m/s przy zasięgu 165 km. Bateria tego typu dział została usytuowana w Calais we Francji z zamiarem ostrzeliwania Londynu. Zdołała oddać jednak tylko strzały próbne, gdyż w lipcu 1944r. została zbombardowana przez angielskie lotnictwo.
Kompleks Riese w Górach Sowich
Budowę podziemnego kompleksu rozpoczęto w 1943 roku. Otrzymała ona kryptonim Riese (Olbrzym). Było to największe przedsięwzięcie budowlane hitlerowskich Niemiec. Jednocześnie najbardziej tajemnicze. Riese to siedem podziemnych obiektów na obszarze ok. 200km kw. Sześc z nich leży blisko siebie, a siódmy pod zamkiem Książ oddalony jest o ok. 20 km. To pozwala przypuszczać, że mogły stworzyć jedno wielkie podziemne miasto. Kompleks miał dobrze rozwiniętą infrastrukturę kolejową, energetyczną, wodociągową, kanalizacyjną i telefoniczną. Jak wielkie to było przedsięwzięcie podkreślają raporty Ministra Uzbrojenia i Amunicji, a zarazem architekta i szefa organizacji Todt (przejęła nadzór nad budową w 1944 r), Alberta Speera, według których na budowę Riese zużyto ok. 240 tys. metrów sześciennych żelbetu i wydano 150 milionów marek. Mimo pracy ok. 30 tysięcy jeńców wojennych, budowy nie udało się skończyć. W 1945 r Niemcy musieli uciekać przed Armią Czerwoną. Ponieważ projekt był ściśle tajny brak informacji co tak naprawdę tam budowano. Prawdopodobnie planowano tam utworzyć największe centrum dowodzenia Wehrmachtu. Mówi się też, że zamek Książ miał być siedzibą Hitlera lub podziemną fabryka zbrojeniowa do produkcji tajnej broni.
8-zwTynKIlU