16 000 za zduszenie strajku, 3000 za ratowanie życia

Są przeciwni zmianom i pensję nowego wiceministra.

– To skandal – powiedzieli medycy strajkujący pod kancelarią Mateusza Morawieckiego.

– Nie będziemy ich bić. Chcemy im tylko powiedzieć, jak wygląda prawdziwe życie kryjące się pod ich kłamliwymi tabelkami – powiedział Tomasz Flakowski.

Dla medyków pieniędzy wciąż nie ma. 

Ta suma wstrząsnęła medykami i polskim społeczeństwem.

Ratownicy medyczni wciąż zarabiają śmieszne pieniądze.

Ale w żaden sposób nie wywiązują się z obietnic.

Medycy uważają, że wiceminister nie ma pojęcia o sprawowanym stanowisku. 

Boją się przyszłości, rosnących cen i niskiej płacy.

Póki nie opiszą wprost swoich oczekiwań.

Ogólnopolski Komitet Protestacyjno-Strajkowy Pracowników Ochrony Zdrowia przedstawił osiem postulatów.

Obejmują one m.in. natychmiastową zmianę ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia; realny wzrost wyceny świadczeń; zapewnienie zawodom medycznym statusu funkcjonariusza publicznego oraz wprowadzenie urlopów zdrowotnych po 15 latach pracy zawodowej

Strajkujący nie zdemontują miasteczka do chwili spełnienia roszczeń.

I to jako kierowniczka.

Nie spoczną, póki nie otrzymają informacji zwrotnej.

Nie chcą pozostać sami sobie.

I nie ma wizji lepszej przyszłości.

Ciężko przewidzieć, ale póki nie ma innej możliwości, niż wychodzenie na ulicę.

Razem z transparentami.

– Z jednego etatu mam ok. 4 tys. zł. Za te pieniądze nie da się godnie utrzymać rodziny. Dlatego dorabiam. Miesięcznie potrafię przepracować 500 godz. Moje dziecko dorasta bez ojca, który szybko się zestarzeje. Nie mam „40”, a mam problemy z kręgosłupem i szramy na psychice. Dużo śmierci robi swoje. Moja żona często płacze. Nie chce, bym umarł na zawał. Ale jak nie ma osób do pracy, to nie zostawię Polaków bez opieki...

– Zarabiam ok. 4 tys. Raz więcej, raz mniej – zależy od grafiku. Mam pięcioro dzieci. Moja żona jest pielęgniarką w Czechach, bo tam więcej zarabia, większy szacunek ma. Czasem nie widzimy się po 48 godz., bo się mijamy. Po COVID-19 jestem na skraju. Śmierć, stres i poczucie niedocenienia. Nikt nam nawet nie oferuje psychologa. Chciałbym, żeby minister i premier do nas wyszli. Nie będziemy ich bić. Chcemy im powiedzieć, jak wygląda prawdziwe życie – z dala od tabelek.

– Podstawy mam 4100, ale po aneksach jest 3700. Żeby spłacić kredyty i żyć godnie, pracowałam tak, że miałam jeden dzień wolnego w miesiącu. Psycholog powiedział, że jak nie zrezygnuje z dodatkowej pracy, to oszaleję. Teraz też mam nerwy. Boję się, że nie dam rady spłacić kredytu. W 2008 r. miałam do spłaty 115 tys. Teraz zostało mi 100 tys. Wcisnęli mi hipoteczny we frankach, po powiedzieli, że pielęgniarka za mało zarabia na złotówkowy.

– Miałam nadzieję, że przyjdzie czas, kiedy będziemy mogły pracować z godnością. Ale to jest tragedia. Zarabiam jako kierowniczka 4500 zł brutto. Pod sobą mam 10 pielęgniarek, one zarabiają 3700–3780. Moja przyjaciółka zrezygnowała z zawodu. Zwiedziła cały świat, wiedzie spokojne, szczęśliwe życie. Jak się z nią spotykam, to czasem się wstydzę i zbiera mi się na płacz.